ଦୟା ପାଇବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛା

ଇଦ୍ ଅଲ-ଆଧା ପାଇଁ ଫାତିମା ଏକୁଟିଆ ଥିଲେ, ତାଙ୍କର ଏକାକୀ ଜୀବନରେ ସେ ଯେତିକି ସହି ପାରିବେ ତା’ଠାରୁ ଅଧିକ ସେ ଏକା ଅନୁଭବ କଲେ । “ତାଙ୍କର ଏକାକୀ ଜୀବନ ସବୁ ଭୁଲ ଥିଲା, ନଥିଲା କି?” 

ଅହମ୍ମଦଙ୍କୁ ବିବାହ କରିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କ ବାପାଙ୍କ ସହ କେତେ ଜୋରରେ ଯୁକ୍ତିତର୍କ କରିଥିଲେ, ତାହା ଫାତିମାଙ୍କର ମନେ ପଡ଼ିଲା । ସେ ଯୁବତୀ ହୋଇ ପ୍ରେମରେ ପଡ଼ିଥିଲେ । ତାଙ୍କ ବାପା କିପରି ନାହିଁ କହିପାରିଲେ? ଯେତେବେଳେ ସେ ଅହମ୍ମଦଙ୍କୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ପଳାୟନ କଲେ, ତାଙ୍କ ପିତା କହିଲେ ଯେ ସେ ଆଉ ଘରକୁ କଦାପି ଫେରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ ।

ସେ ଭାବିଲେ ତାଙ୍କର ଅହମ୍ମଦଙ୍କ ପ୍ରତି ପ୍ରେମ ଥିବା ହେତୁ ସେ ସେହି ଲଜ୍ଜା ସହି ପାରିବେ । କିନ୍ତୁ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ତାଙ୍କୁ ସ୍ୱୀକାର କରିବାକୁ ପଡିଲା ଯେ ତାଙ୍କର ପିତା ଠିକ କରିଥିଲେ । “ଅହମ୍ମଦ ସେହି ପୁରୁଷ ନୁହନ୍ତି ଯାହା ସହିତ ସେ ପ୍ରେମରେ ପଡ଼ିଥିଲେ ।” ସେ ଭାବୁଥିଲା ସେ ଜଣେ ଭଲ ମଣିଷକୁ ଭଲ ପାଇ ଥିଲେ । ସେ ଅନ୍ୟ ଜଣେ ସ୍ତ୍ରୀ ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ଛାଡିଦେଲେ ।

ଫାତିମା ନିଜକୁ ଲଜ୍ଜିତ ମନେ କଲେ ।  ସେ ନ୍ୟାୟ ସମ୍ମୁଖରେ ତାଙ୍କ ଦଣ୍ଡର ମୂଲ୍ୟ ପୈଠ କରୁଥିଲେ ବୋଲି ସେ ବିଶ୍ୱାସ କଲେ । ସେ ନ୍ୟାୟକୁ ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଲେ । ଓଃ, କିନ୍ତୁ କେମିତି ତାଙ୍କର ହୃଦୟ ଦୟା ପାଇବା ନିମନ୍ତେ ପ୍ରବଳ ଇଚ୍ଛା କରୁଥିଲା!

ଅର୍-ରହମାନ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପରମ କରୁଣାମୟ, ଅର୍-ରହିମ୍ ଅର୍ଥାତ୍ ପରମ ଦୟାଳୁ

ଯଦି ଆମେ ସଚ୍ଚୋଟ, ତେବେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଭୁଲ୍ କରିଛୁ ଏବଂ ବୁଦ୍ଧିର ସ୍ୱରକୁ ଅଣଦେଖା କରିଛୁ । ଆମେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ଅପମାନିତ କରିଛୁ । ଅନ୍ୟମାନେ ଆମକୁ ମଧ୍ୟ ଅପମାନ କରିଛନ୍ତି । ଆମର ସମ୍ପ୍ରଦାୟ ଭୁଲ୍ କରୁଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଗଠିତ । ପୁଣି ପରସ୍ପରକୁ ଓ ନିଜକୁ କ୍ଷମା କରିବା କେତେ କଷ୍ଟକର! 

ଆମର ଭୁଲ ପାଇଁ ଦୟା ଅଛି କି?

ଚିନ୍ତା କରନ୍ତୁ ଯେ ଆପଣ କେତେଥର ଏହି ସରଳ ବାକ୍ୟର ପୁନରାବୃତ୍ତି କରିଛନ୍ତି, “ବିସ୍ମିଲ୍ଲା ଅଲ-ରହମାନ ଅଲ-ରହୀମ”
—“ସେହି ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ନାମରେ, ଯିଏ ଅଶେଷ ଦୟାଳୁ ଓ କରୁଣାମୟ।” ଦୟା ବିଷୟରେ ଏତେ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର କ’ଣ?

ବୋଧହୁଏ ଏହାର କାରଣ ହେଉଛି ଆମ ସମ୍ପ୍ରଦାୟ—ଏବଂ ଆମର ନିଜ ହୃଦୟ—ବେଶୀ ଦୟା ପାଇବା ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ ।

ଦୟା: ଉତ୍ତମ ପଥ

କିଛି ବର୍ଷ ପୂର୍ବେ ଅବଦୁଲ-ରହମାନ ନାମକ ଜଣେ ବ୍ୟକ୍ତି ତାଙ୍କ ପଡ଼ୋଶୀ କରିମଙ୍କ ସହ ଝଗଡ଼ା କରି ତାଙ୍କୁ ହତ୍ୟା କରିଥିଲେ । ଏହି ଛୋଟ ମିଶରୀୟ ଗାଁରେ ଉଭୟ ପରିବାର ପାଇଁ ଜୀବନ ଏକପ୍ରକାର ଠପ୍ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ।
କରିମଙ୍କ ପରିବାର ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବାକୁ ଚାହୁଁଥିବାବେଳେ ଅବଦୁଲ-ରହମାନଙ୍କ ପରିବାର ଭୟଭୀତ ହୋଇ ତାଙ୍କୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲେ। ଅବଦୁଲ-ରହମାନ ପ୍ରତିଶୋଧର ଚକ୍ର ଜାରି ରଖିବାକୁ ଚାହୁଁ ନ ଥିଲେ । ସେ ଗାଁର ନେତାମାନଙ୍କୁ ପରାମର୍ଶ ମାଗି ସେମାନେ ମୃତ୍ୟୁ ନିମନ୍ତେ ଶବବସ୍ତ୍ରର ଆବରଣ ରୀତିନୀତି ସୁପାରିଶ କଲେ ।

ଅବଦୁଲ-ରହମାନ ନିଜର ଧଳା ସମାଧି କପଡ଼ା ଆଣି ତାହା ଉପରେ ଏକ ଛୁରୀ ରଖିଲେ । ସେ ବଜାରରେ କରିମଙ୍କ ପରିବାରକୁ ଭେଟିବାକୁ ଗଲାବେଳେ ଗାଁ ସାରା ଲୋକ ତାଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ । ଅବଦୁଲ-ରହମାନ ମୃତକଙ୍କ ଭାଇ ହବିବଙ୍କ ଆଗରେ ଆଣ୍ଠୁମାଡି, ଧଳା ସମାଧି କପଡ଼ା ଓ ଛୁରୀ ଅର୍ପଣ କଲେ । ସେ ଦୟା ପାଇବା ଏବଂ ମିଳାମିଶା ପାଇଁ ନିବେଦନ କଲେ ।

ହବିବ ଅବଦୁଲ-ରହମନଙ୍କ ବେକରେ ଛୁରୀକୁ ଲଗାଇ ରଖିଲେ । ଗାଁର ନେତାମାନେ ଏକ ମେଣ୍ଢା ଆଣିଥିଲେ, ଏବଂ ହବିବଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେବାକୁ ପଡିଥିଲା: ଦୟା କରିବ, ନା ପ୍ରତିଶୋଧ ନେବ? ସେ ଅବଦୁଲ-ରହମନଙ୍କ ବେକରେ ଛୁରୀ ଲଗାଇ ଧରିଥିବା ବେଳେ ତାଙ୍କ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ଘୋଷଣା କଲେ, “ବର୍ତ୍ତମାନ ତୁମେ ମୋର ଅଧୀନରେ ଅଛ ।
ସମସ୍ତ ଆଖି ଏହା ଦେଖୁଛନ୍ତି; ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ଯେ ତୁମକୁ ହତ୍ୟା କରିବାର ମୋର ଅଧିକାର ଓ କ୍ଷମତା ଅଛି । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଦୟା କରି ପୁନର୍ମିଳନକୁ ମନୋନୀତ କରିଛି। ମୁଁ ରକ୍ତର ଏହି ବିବାଦକୁ ଶେଷ କରିବି।”

ବରଂ ସେ ଅବଦୁଲ-ରହମନଙ୍କଠାରୁ ବୁଲି ପଡି ମେଣ୍ଢାକୁ ବଧ କଲେ । ଯେତେବେଳେ ଯନ୍ତ୍ରଣା, କ୍ରୋଧ ଏବଂ ନ୍ୟାୟର ପ୍ରବାହକୁ ପଶୁ ଶୋଷି ନେଲା, ହବିବ ଅବଦୁଲ-ରହମାନଙ୍କୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କଲେ । ଦୁଇ ପରିବାର ମଧ୍ୟରେ ଶାନ୍ତି ଫେରି ଆସିଲା । 

ଯଦି ମଣିଷମାନେ ଦୟା ସହିତ ନ୍ୟାୟକୁ ଯୋଡ଼ିବାର ଉପାୟ ଖୋଜି ପାରିଲେ, ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଈଶ୍ୱର ମଧ୍ୟ ତାହା କରିପାରିବେ!  

ଯୀଶୁ ମଶୀହ: ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଦୟା

ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଦୟା ବିଷୟରେ ଆମେ କେଉଁଠାରୁ ଶିଖିବା? ଏହା ଅତି ସହଜ ଅଟେ । ଆପଣ ବୋଧହୁଏ ଶୁଣିଥିବେ ଯେ ଯୀଶୁଙ୍କୁ (ଈସା ଅଲ୍-ମସିହ୍ ନାମରେ ମଧ୍ୟ ଜଣାଶୁଣା) ଈଶ୍ୱରଙ୍କ “ଦୟା” କୁହାଯାଏ। ଏହାର ଅର୍ଥ ହେଉଛି ସେ ଦୟାର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ମୂର୍ତ୍ତିମନ୍ତ ସ୍ୱରୂପ । ତାଙ୍କର ମାର୍ଗ—ସୁସମାଚାରରେ ଥିବା ଶିକ୍ଷା, ଯାହା ଇଞ୍ଜିଲ ଭାବରେ ମଧ୍ୟ ଜଣାଶୁଣା—ଏହା ହେଉଛି କ୍ଷମା ଏବଂ ପୁନର୍ମିଳନର ପଥ । 

ଯୀଶୁ ମଶୀହ ଏପରି ଏକ ଚମତ୍କାର ଭୂମିକା ପୂରଣ କରିପାରନ୍ତି କାରଣ ସେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରେରିତ ଏକମାତ୍ର ବ୍ୟକ୍ତି ଯିଏ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିଷ୍ପାପ । ପ୍ରତ୍ୟେକ ଭବିଷ୍ୟ‌ଦ୍‌ବକ୍ତା ଓ ପବିତ୍ର ଦୂତ ସେମାନଙ୍କ ଭୁଲ ପାଇଁ କ୍ଷମା ଆବଶ୍ୟକ କଲେ, କିନ୍ତୁ ମଶୀହ ଯୀଶୁ ନୁହେଁ । ବିଚାର ଦିନକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ସିଧାସଳଖ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନିଆଯାଇଥିଲା କାରଣ ସେ କେବେ ବି ଭୁଲ କରି ନାହାନ୍ତି ।—ଏପରିକି ଏକ ଛୋଟ ଭୁଲ ମଧ୍ୟ ନୁହେଁ ।

ଏହି କାରଣରୁ ତାଙ୍କୁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଦୟା କୁହାଯାଏ । ସେ ଆମକୁ ଶୁଦ୍ଧ କରୁଣାର ଏକ ଉଦାହରଣ ଦେଇଛନ୍ତି ଓ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଦୟା କିପରି ଗ୍ରହଣ କରିବେ ତାହା ଶିଖାଇଲେ ।

ମଶୀହ ଯୀଶୁ ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ମୋତେ କିପରି ସାହାଯ୍ୟ କରିପାରିବେ?

ଏହା ଲିପିବଦ୍ଧ ହୋଇଛି ଯେ ବାପ୍ତିଜକ ଯୋହନ (ୟାହିୟା ଭାବରେ ମଧ୍ୟ ଜଣାଶୁଣା) ଏକ ଭିଡ଼ରେ ମଶୀହ ଯୀଶୁଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ଏବଂ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପ୍ରେରିତ ହୋଇ ଉଚ୍ଚ ସ୍ୱରରେ କହିଥିଲେ, “ଏହି ଦେଖ, ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ମେଷଶାବକ, ଯେ ଜଗତର ପାପ ବହି ନେଇଯାନ୍ତି ।” (ସୁସମାଚାର, ଯୋହନ ୧: ୨୯) ମଶୀହ ଯୀଶୁ ସେହି ମେଣ୍ଢା ସଦୃଶ ଯିଏ ଅବଦୁଲ-ରହମନଙ୍କ ପାଇଁ ମିଳାମିଶାର ରାସ୍ତା ତିଆରି କରିଥିଲେ । 

ଯଦି ଆମର ଭୁଲ ପାଇଁ ଆମେ ଦଣ୍ଡିତ ହେଉ, ଏହା ହେଉଛି ନ୍ୟାୟ । କିନ୍ତୁ ମଶୀହ ଯୀଶୁ, ଯିଏ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିଷ୍ପାପ ଥିଲେ, ଆମର ଭୁଲ ପାଇଁ ଦାୟିତ୍ୱ ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ସ୍ୱଇଚ୍ଛାରେ ଆଗଭର ହେଲେ । କେହି ତାଙ୍କୁ ବାଧ୍ୟ କରି ନ ଥିଲେ । ନ୍ୟାୟ ଦାବିର ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ସେ ସ୍ୱଇଚ୍ଛାରେ ନିଜ ଉପରେ ମୃତ୍ୟୁକୁ ଆପଣେଇ ନେଲେ । ସେ ଜୀବିତ ଥିବା ଏକମାତ୍ର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ନିରୀହ ବ୍ୟକ୍ତି ଥିଲେ, ତଥାପି ସେ ନିଜକୁ ଅବଦୁଲ-ରହମନଙ୍କ କାହାଣୀରେ ମେଣ୍ଢା ପରି ବ୍ୟବହାର କରିବାକୁ ଅନୁମତି ଦେଇଥିଲେ । ଏହି କାରଣରୁ, ସେ ଆମ ପାଇଁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗିବା ପରେ, ଈଶ୍ୱର ତାଙ୍କୁ ସ୍ୱର୍ଗକୁ ନେଲେ । 

ବୋଧହୁଏ ତୁମର ଜୀବନରେ ବିବାଦ ଅଛି । ହୋଇପାରେ ଆପଣ ଫାତିମା ପରି, ଯାହାକୁ ଆପଣ ଭଲ ପାଆନ୍ତି ତା’ ଦ୍ୱାରା ବିତାଡ଼ିତ । ହୋଇପାରେ ଆପଣ କାହା ଦ୍ୱାରା ଆଘାତ ପାଇଛନ୍ତି, କିମ୍ବା ଆପଣଙ୍କ ସମ୍ମାନ ଅନ୍ୟାୟରେ କ୍ଷତିଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇଛି । ହୋଇପାରେ ଆପଣ ଅବଦୁଲ-ରହମନଙ୍କ ପରି, ଦୋଷୀ ହୋଇ ପ୍ରତିଶୋଧକୁ ଭୟ କରୁଛନ୍ତି ।

ମଶୀହ ଯେ ଯୀଶୁ ସାହାଯ୍ୟ କରିପାରିବେ । ଆପଣ କେବଳ ଏହିପରି ଏକ ଛୋଟ ନିବେଦନ କରିପାରିବେ:

ହେ ପ୍ରଭୁ, ମୁଁ ମୋର ପାପ ପାଇଁ କେବେବି କ୍ଷତିପୂରଣ ଦେଇ ପାରିବି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଜାଣେ ଆପଣ ଯୀଶୁ ମଶୀହଙ୍କୁ ଆମ ପ୍ରତି ଆପଣଙ୍କ ଦୟାରେ ପଠାଇଛନ୍ତି । ସେ ସମସ୍ତ ମାନବ ଜାତି ପାଇଁ କରିଥିବା ବଳିଦାନ କାର୍ଯ୍ୟ ହେତୁ ଦୟାକରି ମୋତେ କ୍ଷମା କରନ୍ତୁ ।  ଯୀଶୁ ମଶୀହଙ୍କ ପଥ ବୁଝିବାରେ ମୋତେ ସାହାଯ୍ୟ କରନ୍ତୁ ଯାହା ଫଳରେ ମୁଁ ମୋ ଜୀବନରେ ଆପଣଙ୍କ ଦୟାକୁ ଅନୁଭବ କରିପାରିବି । ଆମେନ୍ ।

ଯଦି ଆପଣ ସୁସମାଚାରର ନିଜ କପି ପାଇବାକୁ ଚାହାଁନ୍ତି, ଦୟାକରି ଏହି ପତ୍ରିକାର ପଛପଟେ ଥିବା ସୂଚନାରେ ଆମ ସହିତ ଯୋଗାଯୋଗ କରନ୍ତୁ ।